سالها گذشت و من امروز هنوز به هوای حرف هایت منتظر بودم... همان حرف هایی که سوار بر باد به گوشم رسید...

در طریق عشق بازی امن و آسایش بلاست ریش باد آن دل که با درد عشق خواهد مرهمی......

به فکرنوازش دستهای منی بی آنکه بدانی این دلم است که تنها مانده دستهایم دوتایند گل من ..

در این دنیا هیچ کس گرسنه نیست همه روزی چند بار گول میخورند...

خدایا مهارت مراقبت از آنچه به ما بخشیده ای را در قلبمان بكار:زیرا ما در از دست دادن, استاد شده ایم خوب من ...

حالا که آمده ای چترت را نبند چون در ایوان ما جز مهر و محبت چیز دیگری نمیبارد...

بی تو هر کاری گریستن است ، حتا خندیدن ...

شمع اگر یانماسا پروانه دولانماز باشنا/نینسین پروانه عاشقدی شمین گوزیاشنا (شمع اگر نسوزد پروانه دور ان نمی چرخد/پروانه چکار کند که عاشق اشک شمع است)

لیز خوردن یک بهانه است تا دستهایی رو که دوست داری محکم بگیری

ساکنان دریا پس از مدتی صدای امواج را نمیشنوند چه تلخ است قصه ی عادت!!!

قشنگ ترین کنسرت دنیا صدای نفس نفس زدن تو در آغوشم بود . . . !

عشق مانند آن بوته ي خاري است كه هرچه بيشتر در كندن آن از زمين تلاش شود، آن خارها بيشتر در جسم و گوشت طرف مقابل نفوذ و رسوخ مي نمايد.

وقتي كه غذايي به عشق و محبت نرسد و بي قوت بماند، يا به خواب مي رود و يا فنا مي شود و يا به علت نقص كمك از مبدأ كمال و فراواني دچار كاستي مي شود.

عشق، نقاشي رنگ و روغني است كه طبيعت، آن را تدارك مي‌بيند و ذهن، به آن شاخ و برگ مي‌دهد.

هر وقت بی حواس لپتو گاز گرفتی بدون یکی در حسرت بوسیدن لباته.

همیشه وقتی اشتباه میکردم میگفت حوصله ات رو ندارم و میرفت ولی هیچ وقت نفهمید وقتی میرفت دلم پشت سرش مثل کاسه آب میریخت و چشمام به راه رفته اش انقدر خیره میشد تا باز سیاهی وجودش رو ببینه